دل تنگی

به نام او ....

که جان را فکرت آموخت.

مدتی این مثنوی تاخیر شد! سلام به همه دانشجویان، همراهان،عزیزان، همدلان. مرا ببخشید که در اثر تنبلی دیر به دیر "آپ!" می کنم. باز هم خدا راشکر که مهندس هست. الان هم پس از مدتها وقت شد که سری بزنم. نظرات را خواندم. از همه متشکرم. چندروز پیش خبری خواندم که: " استاد مهدی آذر یزدی با کمک دستگاه نفس می کشد." این نامه را به ایشان نوشتم. دلم می خواهد شما هم بخوانید: (راستی تولد مولا مبارک.)

به نام خدا

استاد آذر یزدی عزیز

سلام! من یک کودک و یک نوجوان قدیمی ام. اکنون استاد دانشگاهم. شاید باور نکنید اما هنوز هم گاهی که به اتاق کناری خانه پدری می روم قصه های خوب برای بچه های خوب را می خوانم و لذت می برم. قصه های مثنوی معنوی، قصه های قرآن، قصه های گلستان و ملستان، قصه های قابوسنامه و ...

دانشجویان من هم کتابهای شما را می شناسند و با داستانهای شما آشنا هستند. آنها هم از این قصه ها لذت می برند. مگر می شود شیمی را بدون این داستانها یاد گرفت؟!

استاد! استاد! از خدا می خواهم به شما سلامتی بدهد تا باز در آن کلبه گلی برای من، من نوجوان قدیمی داستان بنویسی. با همان زیبایی قلمت. با همان شیوایی قلمت. با همان منطق زیبایت. "شادی آمدغصه از خاطر برفت" ات! "حرف حق"ات، که سخت بدان محتاجیم. از "شهادت درخت"ات! و... مهمتر از همه از "آهو در طویله خران" ات!

استاد باز هم بگویم؟ از "اختلاف انگوری"ات! از "سند باد بری و سندباد بحری"ات و از "خضرو موسا"یت. استاد ببین ما چقدر خودخواهیم! تو را هم برای خود می خواهیم!

اما تو را به خدا بمان. بمان و بنویس تا بدانیم که قلم حرمت دارد. تا بتوانیم ذائقه ها را که اندک اندک تغییر یافته اند اصلاح کنیم. استاد! تو را به خدا بمان. آخر ما همه معلمیم. هنوز خیلی کار داریم. خیلی.

با سپاس

ع از سمنان